غزل (این قوم غضب):
این قوم غضب تیشه به اندیشه نهادند
با داس و تبر بر سر هر سرو فتادند
با زور و زر و حیله و تزویر بر این شهر
چون قوم قجر سلطه ی صد سلسله راندند
آری من و تو خام همین شعبده بودیم
تا پرچم بیگانه سر شهر نهادند
آن پرچم جاوید سه رنگ وطنم را
با پرچم یکرنگ عربزاده ستاندند
هیهات که مغفول دراین بادیه ماندیم
تا تیشه به تاریخ من این قوم نشاندند
از کاوه فقط اسم تهی مانده به خاطر
چون میر غضب آن الم کاوه دراندند
تاختند وبریدند وگذشتند از این شهر
صد شعله به ابای وطن جمله نهادند
صد مرغ غزل خوان به چمن بود ولی حیف
از خانه وکاشانه ی خود بیهده راندند
دردا ودریغا که چون قیصر وچنگیز
بر خاک گوهرزای وطن اسب دواندند
باری قلم وحرمت و قانون وشریعت
از قامت اراسته ی این قوم ستاندند
با تیرتفنگ پدرم هم وطنم را
در برزن وگو سینه دراندند
از وادی شعر وادب وفلسفه ومهر
چون گرد وغباری ز سر شهر تکاندند
گفتند بما ظلمت شب ریشه ندارد
از چیست که این قوم قجر ریشه دواندند
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها: غزلیات
آمار
وب سایت:
تبادل لینک هوشمند